وزیر و مطالبات معلمان

یوسف نوری که سکوت یک ماهه خود را شکست و هفته گذشته در دو نشست جداگانه در جمع خبرنگاران و فعالان صنفی معلم پیرامون موضوعات مختلف از جمله رتبه‌بندی و تجمع‌های اعتراضی معلمان و تشکل‌های معلمی مطالبی را ایراد کرد، نشان داد با اراده خود یا توصیه‌های مقامات تصمیم به ورود به عرصه عمومی افکار فرهنگیان گرفته است و می‌خواهد به عنوان بالاترین مقام دستگاه آموزش و پرورش نقش مستقیمی را ایفا کند. نقشی که به نظر می‌رسد در گام نخست و نخستین حضور چندان هم بی‌تاثیر نبود و حداقل افکار عمومی معلمان را درگیر خود کرد و واکنش‌های موافق و مخالفی را برانگیخت، واکنش‌هایی که ریشه در ذهنیت‌ها و تجربه‌های افراد و جریان‌های مختلف معلمی دارد برخی که دل در گروه تعامل دارند و مطالبه‌گری خود را بیشتر با اولویت تعامل و گفت‌وگو پی می‌گیرند این حضور و ابراز نظرها را یک چراغ سبز آقای وزیر دانسته و منتظر اقدامات بعدی او هستند و کسانی که دل خوش و تجربه موفقی از تعامل نداشته نه تنها این حضور و ابراز نظرها را امیدبخش نمی‌دانند، بلکه با استناد به برخی نظرات ارایه شده وزیر دولت ابراهیم رییسی، آن را هشدارآمیز و تذکر و اتمام حجت نرم دانسته و نگران هستند که با مطالبه‌گری و مطالبات معلمان برخوردهای حراستی و امنیتی صورت گیرد و برخی هم که نگاه نسبی‌گرایانه دارند این حضور وزیر را آغاز و نشانه‌ای از یک تصمیم مدیریتی وی دانسته و بر این باورند که باید منتظر ماند و اقدامات و تصمیمات بعدی او را دید. تا اینجای کار به نظر می‌رسد واکنش‌های مختلف که بیشتر در شبکه‌های اجتماعی و برخی رسانه‌ها توسط فعالان رسانه‌ای و تشکلی و مدنی معلمان منعکس شده، یک نوع نیت‌خوانی است که بر اساس پیشینه یا گرایش سیاسی و سخنان وزیر در یک ماه گذشته به ویژه سخنان او در هنگام بررسی صلاحیتش در مجلس و برنامه ارایه شده او ابراز شده است و شاید گفت بهتر است با تامل بیشتری باید با آقای نوری مواجه شد و ارزیابی و داوری را به بعد موکول کرد تا بشود دقیق‌تر و مستند در مورد نگرش وزیر نسبت به مطالبه‌گری و مطالبه‌گران معلم قضاوت کرد.

در هر صورت وزیر آموزش و پرورش باید هر چه زودتر و شفاف و صادقانه تکلیف خود را با جامعه معلمان روشن کند؛ جامعه یک میلیونی که عصای دست او هستند برای پیشبرد اهداف و برنامه‌هایش.نوری باید توجه داشته باشد که ساکت کردن معلمان نباید فوری‌ترین و مهم‌ترین اقدام او باشد، چراکه  این کار نه مطلوب است و نه ممکن. مطلوب نیست به جهت آنکه معلمی که ساکت شود، معنایش این است که اعتراض و خشم خود را به گونه دیگری و پنهان بروز خواهد داد و این یعنی همان دامن زدن به ناکارآمدی و ضربه زدن به آموزش و شکسته شدن کاسه بر سر دانش‌آموز. ممکن نیست از این جهت که معلمان بر خلاف سایر صنف‌ها به جهت ماهیت شغلی خود از رهاشدگی و آزادمنشی و شجاعت و انگیزه بیشتری برای استمرار اعتراض برخوردارند، لذا بهتر است باب گفت‌وگو و تعامل گشوده و رویکرد پاسخگویی و شفافیت با فعالان معترض اتخاذ و به جای ترساندن و ساکت کردن، به آنها امید و انگیزه داده شود، کاری که سخت اما برای ارتقای حرفه معلمی و در راستای نگرش مشارکت‌جویی بسیار حیاتی است.

منبع:روزنامه اعتماد 11 دی 1400 خورشیدی