گزینه‌های بسیاری در مورد کابینه سیزدهم و به طبع وزارت آموزش و پرورش مطرح می‌شوند اما چون هنوز وزرا مشخص نشده‌اند من شما را آقای وزیر خطاب می‌کنم.  آقای وزیر! تقریبا یک‌سال و نیم آموزش مجازی را تجربه کرده‌ایم و در این بین پیک‌‌ها و سویه‌های متعدد کرونا هم در کشورمان رخنه کرد و هموطنان عزیزمان را از ما گرفت.

در این روزها که با ترس و اضطراب فراوان ‌می‌گذرد تصمیم‌گیری سخت شده است و شما باید به‌جای همه فرهنگیان، اولیا و دانش‌آموزان تصمیم بگیرید.  تصمیمی که اولین و شاید مهم‌ترین آنها باشد.  شما باید مادران کارمندی که مجبور بودند فرزند خود را در خانه بگذارند و هر روز با نگرانی به محل کارشان بروند در نظر بگیرید.  پزشکان، پرستاران و کادر درمانی که شیفت‌های طولانی را پشت سر‌ می‌گذارند و از ترس اینکه ناقل کروناویروس باشند ماه‌هاست فرزندان خود را در آغوش نگرفته‌اند را مد نظر داشته باشید. آنها آنقدر خسته هستند که حتی توان همراهی کودک خود در تحصیل مجازی را ندارند.  شما باید به‌جای کارگرانی که با شرایط معیشتی سختی که در جامعه حاکم است و بیش از هرچیزی نگران خوراک و پوشاک فرزندان خود هستند نیز تصمیم بگیرید.

کروناویروس با سویه‌های جدید و سرایت بسیار بالا در حال خودنمایی است و همه متخصصان نیز اعلام کرده‌اند واکسیناسیون ایمنی بخشی نسبی خواهد داشت.  تو را به خدا واقع‌بین باشید، کدام کلاس درس و مدرسه ما امکانات تهویه و حضور حداقلی دانش‌آموزان را دارد؟ منظور من به جز آن چند درصد مدارس حداقلی لاکچری است.  با شروع تعطیلات تابستان ارتباط دانش‌آموزان و سیستم آموزشی کشور کاملا قطع شده است. تعطیلاتی که می‌توانست بهترین زمان برای آگاه‌سازی و آموزش دانش‌آموزان باشد.

من یک مادرم و هر بار که آمار ابتلا و مرگ کودکان در سویه‌های جدید کروناویروس را شنیدم و سخنان وزیر آموزش و پرورش وقت، که جهان بر آموزش حضوری به جمع‌بندی رسیده است و بعد آمار واکسیناسیون کودکان در کشورهای دیگر را مرور می‌کردم و برنامه‌های آموزشی برای بازگشایی مدارس را می‌دیدم و پروتکل‌های سخت‌گیرانه حضور در کلاس و مدرسه را می‌خواندم؛ فقط بر وحشتم می‌افزود که چطور بدون هیچ‌کدام از این موارد و فقط با واکسیناسیون معلمان، وزیر نسخه بازگشایی پیچیده است.

سردرگمی و کلافگی برای کودکان‌مان که ماه‌هاست در خانه هستند طبیعی است چون حتی یک برنامه جانبی آموزشی هم برای‌شان تدارک دیده نشده است.  خستگی مادران و پدران که تمام سال تحصیلی گذشته مجبور بودند همراه فرزندشان درس بخوانند تا نواقص آموزش مجازی را بپوشانند نیز کاملا مشهود است.

فرهنگیان نیز سالی سخت را پشت‌سر گذاشته‌اند و روز و شب دغدغه اینترنت و آماده‌سازی محتوای آموزشی و اطمینان از یادگیری دانش‌آموزان، آنها را رها نکرد.  در این میان بار سخت‌ترین تصمیم امروز بر دوش شماست.  آقای وزیر من نیز معتقدم هیچ آموزشی جایگزین کلاس و مدرسه نیست اما در شرایط فعلی اول می‌خواهم فرزندم سالم بماند تا بعد به تحصیل وی با فکری آسوده بیندیشم.  کشورهای بسیاری بازگشایی مدارس را تجربه کرده‌اند یا در حال آماده‌سازی هستند تا در ماه‌های آینده کودکان به مدرسه بازگردند.  استفاده از تجربیات آنها می‌تواند کمک بزرگی به تصمیم‌گیری منطقی و اصولی باشد.  لطفا در تصمیمات خود آمار ابتلا، واکسیناسیون، جایگاه ایران در رده‌بندی جهانی مبتلایان به کرونا و مرگ ناشی از آن و مهم‌ترین مساله یعنی شرایط واقعی واحد‌های آموزشی کشور را در نظر بگیرید.

سخن آخر! چند کلاس درس ما اکنون امکان تهویه مناسب در سرمای زمستان که باید درها و پنجره‌ها تماما بسته شود تا انرژی به هدر نرود و گرمای لازم تامین شود را دارد؟  کودکان ما چقدر در زمینه خودمراقبتی در برابر کرونا آموزش دیده‌اند؟  موج‌های پیاپی کروناویروس کشورمان را در توفانی سهمگین گرفتار کرده است و کودکان نیز با توجه به میزان بالای درگیری آنها با جهش‌های جدید این ویروس و ناقلین بی‌علامت ‌بودن در سویه‌های قبلی، هم خود در خطر هستند و خانواده‌های‌شان، اکنون نوبت چاره‌اندیشی شماست.

منبع: روزنامه اعتماد 16 مرداد 1400 خورشیدی